Wadlopen Texel - Vlieland

Avontuur maak je zelf en hoeft niet altijd ver weg te zijn (of in de bergen), veel dichterbij huis kan je ook het onbekende tegemoet treden en de gebaande paden verlaten. Deze keer een echt Hollandse tocht in de Waddenzee.

Het is drie uur 's nachts als de wekker gaat in onze tent gaat. Nadat ik al twee keer eerder wakker ben gemaakt, mogen we nu dan echt op staan. Eerder schrok een bezorgde Jiska al wakker toen ze een verdwaalde vogel hoorde fluiten, zo bang is ze om zich te verslapen. Dat zou inderdaad zonde zijn, want vandaag zijn de beloofde weersomstandigheden ideaal: het is springtij laagwater, er is een hele zwakke noordnoordoostenwind, de temperatuur is meer dan voldoende hoog en er is wat bewolking wat ons beschermt van de uitbundige zomerzon. Wat kan men zich nog meer wensen? Een vertrektijdstip van overdag was voor ons van minder belang, totdat je dan diep in de nacht de wekker hoort gaan. Stiekem hebben we er zoveel zin in, dat we dit helemaal niet erg vinden.

We verlaten stilletjes de camping, iedereen is in diepe slaap. Zelfs de schapen die zo luidruchtig waren toen we gingen slapen, zijn nu stil. Vandaag hopen wij te herhalen wat in 1975 voor het eerst in één tij werd gepresteerd door Cor van den Arend, Jan Laan, Cees Baarveld: van Texel naar Vlieland over het wad. Nadat wij vorig jaar van Terschelling naar de vaste wal zijn gelopen, lijkt dit ons een mooie nieuwe uitdaging. Hemelsbreed is de afstand tussen de eilanden nog geen 3km, maar om lopend van het ene naar het andere eiland te komen, moet een langere tocht door de Waddenzee worden gemaakt om de uitlopers van het Eierlandse Gat heen. De wantijen van Texel en Vlieland ontmoeten elkaar en de vloeddelta van het Eierlandse Gat vertakt zich in oostelijke richting in een stelsel van diepe geulen die ook bij laagwater niet doorwaadbaar zijn. We maken dus eigenlijk een grote omweg over platen die vrij vlak zijn.

De tocht is aangemeld bij de Brandaris en er ligt een volgboot klaar om ons te redden in een noodgeval. Verder hebben we de gebruikelijke spullen mee voor een veilige overtocht, zoals een EHBO setje, handfakkels, marifoon, kaart en kompas, regenkleding, warme kleding en handschoenen, wegwerp handwarmers en de kleinere essentials om pech onderweg te verhelpen. We lopen op zicht, maar ook met een gps-horloge ter controle.

Deze keer staan we voor het eerst met hardloopschoenen op het wad, die we hebben gecombineerd met neopreen sokken voor de warmte en trail running gaiters om de schoenen in slik niet te verliezen en zand in de schoenen zoveel mogelijk te voorkomen.

Om het lichaam voldoende te laten presteren natuurlijk eten en drinken, in de vorm van zelfgemaakte energiegel, omdat mijn maag niet teveel vast voedsel tijdens het hardlopen verdraagt.

Ook in het donker blijkt de weg redelijk gemakkelijk te vinden, vooral dankzij het mooi verlichte platform in de Waddenzee. Die richting volgen we optimistisch iets te snel en stuiten op een uitloper van het Foksdiep, maar we blijven een mooi tempo vasthouden. Er verschijnt een donker kopje boven water en we wonderen nieuwsgierig bekeken door een voorbij zwemmende zeehond. Af en toe hebben we contact met de volgboot en lopen via de Driesprong naar de Waardgronden.

Jiska ziet ineens een heel klein sterretje in het water schitteren. Een echte zeester. Piepklein. Later zien we er nog veel meer op de bodem net onder water. Ook zijn er op stukken zoveel krabben die zich of heel stil houden of voluit in de aanval gaan als ze ons voorbij zien spetteren dat we ons tempo aanpassen om niet per ongeluk eentje te verpletteren.

Zoals al verwacht ligt er op de route weinig slik en is het vooral rekening houden met de diepte van het water. Dat gaan we nu merken, wat vooral te wijten is aan het latere vertrek. Het wordt al snel dieper en daardoor gaat het lopen steeds langzamer. Het één versterkt het ander. Gelukkig is het water mooi helder en zien we tijdig de kwallen om ze te ontwijken. We zijn Vlieland al dicht genaderd, maar toch duurt het voor ons gevoel nog een eeuwigheid voordat we met meer dan alleen natte voeten eindelijk op droge grond staan.

Met een voldaan gevoel en mooi uitzicht op het wad geniet het lichaam van het rustmoment na 32,2km in ruim 6,5 uur. Bij het Posthuys ontdekken we dat echte goedheid en vertrouwen toch nog bestaan, dat komt vast door het eilandgevoel. Hier op de eilanden is alles nét even anders dan aan de overkant.

Jiska kan de verleiding van de bus niet weerstaan en zo leggen we de laatste 10km naar de jachthaven comfortabel zittend af. Dat scheelt ook wat kostbare tijd, zodat we met hoog water gemakkelijk bij de dijk op Texel kunnen landen en met droge voeten direct op de dijk uit de volgboot stappen.

Een kort videoverslag van de oversteek: http://vimeo.com/177188655