ode aan klimlegende Antonio
Bijna ben ik boven! , de wind suist langs mijn hoofd en ik kijk naar de plek waar ik mijn standplaats moet bouwen. Ik zie dat ik nog twee meter moet klimmen, het geluid van mijn ijzerwaren galmt tegen de wand als ik mijn laatste stappen zet. Dan komt de bevrijding, eindelijk ben ik er!
Op het volgende moment kijk ik naar links en zie de legende van Carriere les awirs…Daar staan Antonio inmiddels een oude man maar sterk als een beer en met de geest van een jongeman.
Deze man is voor mij de held de van het rotsklimmen in België.
Antonio is een lieve man met een aanstekelijke glimlach. Hij heeft nog nooit in de alpen geklommen maar in België en zeker hier in Les Awirs kent hij ieder steentje. Hij ziet deze rotsen vaker dan zijn eigen vrouw. Eigenhandig heeft hij dit massief van een verwaarloosde oude steengroeven opgebouwd tot een van de belangrijkste klimmassieven van onze zuiderburen.
Wie beneden door het gras struint en zich naar de makkelijke routes waagt, ziet aan zijn rechterkant een berg onder aan de rotswand. Antonio, Italiaan van oorsprong, heeft hier zelf de geschiedenis van gebied veranderd.
Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren. Het was een prachtige zonovergoten dag in juli en ik zag dat er langs de rotswand, ver genoeg van de klimmers vandaan, stenen naar beneden kwamen. Wat was er aan de hand?
Antonio bewoog zich als een berggeit door de rotsen. Als je goed keek dan zag je dat hij in zijn rechterhand een pikhouweel had. Antonio was de rots aan het ontdoen van stukjes rots, mos en zand. Gewoon centimeter voor centimeter maakte hij van de helling een klimwand waar tot op de dag van vandaag geklommen wordt.
Het meest bijzondere aan Antonio is dat hij dit alles doet zonder klimtouw!
Achterloos bijna.
De man klimt hier nooit met touw en nog erger altijd op zijn wandelschoenen.
Ooit ben ik hier zelf voor lul gezet door hem en dat in mijn meest fanatieke dagen als rotsklimmer.
Destijds zat in een 5C-6A route en het was zwaar…mijn kuiten trilde van de spanning en het zweet brak mij uit. Als klimmers hebben we het allemaal wel eens meegemaakt. Het gevoel dat je helemaal niet op dat randje kunt staan. Maar toch, je moet er heen! Op dat moment kwam ik Antonio voor het eerst tegen.
Dat moment waarop ik stond te zweten, was het moment dat ik naar rechts keek en Antonio op een nog moeilijker stuk zag. Zomaar uit het niets klom hij daar op zijn sandalen en zonder touw. Hij was in onze ogen bezig met een zelfmoordactie. Wat hij deed kon echt niet.
En nu juist vandaag, 13 jaar nadat ik hem voor het eerst zag staat hij naar mij te kijken… Als uit de dood herrezen stond hij daar.
Mijn klimvrienden en ik wisten het dertien jaar geleden al zeker. Deze man zou uit van de wand storten en te pletter vallen aan de voet van zijn rotsen, zijn geliefde klimrotsen.
Sterker nog hij was in mijn hoofd al dood want ik had hem de laatste jaren niet meer gezien en navraag had mij geleerd dat hij inderdaad gevallen was. Deze man was dus eigenlijk echt al dood!
En zo stond hij daar, het was een prachtig moment!
Ik klom de route uit en ging deze man eindelijk de hand schudde. Als klein jongetje stond ik daar blij te zijn.
Na een tijdje kletsen gingen we naar beneden. Mijn klimmaat werd door Antonio naar beneden gebracht via een pad. Antonio had hem uit de rotsen begeleid (natuurlijk zonder touw en op zijn wandelschoenen)
Na een tijdje kletsen scheiden onze wegen. Ons weekendje gingen we vervolgen aan in de tukhut en hij ging weer naar boven lopen. Met een armzwaai maakte hij duidelijk wat zijn richting werd. Oke logisch dacht ik nog, deze man is wat ouder geworden en het waait hier hard. En bovendien de rotsen zijn echt nat en zo laat in het seizoen begroeit met mos. We liepen zij aan zij weg naar het punt waarop ieder zijn eigen pad zou kiezen. En wat gebeurde gebeurde . Antonio liep terug naar de rots en deed iets wat helemaal niet kon. Hij liep naar de rots en keek omhoog…
Hij zou toch niet echt gaan klimmen?
Deze man ging daar toch echt de loodrechte rots in. De man al zeker zestig jaar oud, alleen, zonder klimtouw en op zijn eenvoudige wandelschoenen. Het was een ontroerend ogenblik. We gingen getuigen zijn van iets heel bijzonders. We stonden aan de grond genageld en keken hoe hij door de rotsen bewoog, het ging zo vlot dat hij wel moest vallen. Man, man hoe stom kan iemand zijn !
Antonio bewoog zich naar boven zoals alleen de berggeiten dat in de alpen doen. Snel, zeker en eigenlijk onmogelijk. Antonio klom opnieuw de route uit. En daar stond hij dan even later. Bovenop een uitstekende rots. Hij keek uit over zijn klimmassief en wuifde naar ons. Hier stond hij dan, de legende van carrière les Awirs, al dood verklaard maar weer opgestaan. We wuifden terug en in stilte vertrokken we. Even later wisten we het zeker. Deze man had ook met gemak de grote wanden in de alpen kunnen beklimmen. Helaas wat dit er nooit van gekomen. Hij was überhaupt nog nooit echt in de alpen geweest. Hij zou er waarschijnlijk ook nooit gaan komen. Waarom niet? Zijn vrouw wilde dit namelijk niet. Maar wat had hij hier dan ondertussen deed in Les Awirs, we hopen maar voor hem dat ze hier nooit achter komt.
