Rust in Veltdalen
Onderdeel van ons allereerste bezoek aan Noorwegen was een 5 daagse trektocht in het Veltdalen. Volgens de lokalen een regio om de drukte van de populaire gebieden te ontlopen. Het hoogtepunt van de hike zou een monstertocht over de toppen van Puttegga, Hogstolen en Karitinden worden. Drie knallende spitsen boven de duizelingwekkende hoogte van 1900 meter; aangeduid in de topo door een stippellijntje.
De eerste top, Puttegga werd vaak gedaan dus we verwachtten daar een goed wandelpad. Dit bleek helaas een inschattingsfoutje want het terrein was volledig verblokt. Van een pad was eigenlijk geen sprake en we hebben ons meerdere malen afgevraagd wat het Noorse woord voor “keihoppen” zou zijn. De ervaring met de Noorse wandelpaden maakte dat we veel tijd verloren met het zoeken naar steenmannetjes. Het stippellijntje in de topo, bleek later, stond blijkbaar voor een route die eventueel mogelijk is. Daarnaast had onze route door de gevallen miezerregen, meer weg van een glijbaan met hindernissen dan een wandelpad.
Daarnaast was een terugweg via de keien ook een zeer onaangenaam vooruitzicht. We besloten hierdoor om via een oud gletsjerspoor de eerder gewonnen hoogtemeters direct naar het aanwezige meer af te dalen. Dit maakte dat we ons na 10 uur weer op dezelfde plek bevonden waar we die ochtend vol goede moed waren vertrokken. Gelukkig wel zonder brokken!
We bevonden ons uiteindelijk na vele ergernissen bovenop de heuvel Puttegga. Door het uitzicht op het vervolg van de route en het natte weer leek verder gaan niet een hele verstandige keuze.
Eindelijk een droge hut....
Na alle ontberingen hadden we ons in de vierde dag het comfort van een warme lunch in een droge hut veroorlooft. Dit had een heerlijke pannenkoekenlunch en een verassing voor de avond (chocolademelk) tot gevolg. Tijdens onze inkopen in het dal hadden we ons voorzien van de in Noorwegen extreem dure Adventure Food maaltijden. Iets waar we ons de gehele hike al op hadden verheugd. Helaas bleek dat ik die middag dit sterrengerecht in de hut onder de tafel had laten liggen. Een grote teleurstelling die ik niet meer goed kon maken met chocolademelk als avondeten. De aanvullende crackers met pindakaas zorgde voor een nachtrust zonder rammelende maag. Op naar de laatste dag!
Gelukkig voorzag de Noorse natuur ons van alle gemakken. Overal langs het pad groeiden in overvloed rijpe bosbessen die ons van de nodige suikers voorzagen en in combinatie met de laatste crackers kregen we hierdoor voldoende energie binnen om ons terug te brengen naar de parkeerplaats.
Wandeltopo: Fotturer på sunnmøre, Standal, Hagen en Wangen, Iriss
