Klettersteig op de Marmolada!
Via ferrata Marmolada: Een geschiedenisles in de Dolomieten
Iedereen, met een liefde voor de bergen, die de Dolomieten wel eens met een bezoek vereert heeft zal de Marmolada bekend in de oren klinken. Met verschillende subtoppen vormt deze berg het hoogste dak in de Dolomieten.
Dit jaar wilden we de gebruikelijke meerdaagse trektochten verrijken met enkele beklimmingen die gebruik maken van de ijzeren weg; de via ferrata. Geen enkel gebied in Europa heeft daarin een langere historie dan de Dolomieten. De eerste grote oorlog heeft ervoor gezorgd dat vele lastige wanden en rots passages voor elke sportieve bergwandelaar te overwinnen zijn. Voor wie onbekend met via ferrata’s zal ik een korte uitleg geven.
Wat is via ferrata?
In de Alpen zijn er lastige klim- en wandelroutes uitgezet die met behulp van een via ferrata set op een redelijk veilige manier gevolgd kunnen worden. Over stukken waar zekering noodzakelijk is loopt een stalen (soms hele oude) kabel. Soms zijn er zelfs hulpstukken waar je de voeten op kan zetten geplaatst. De stalen kabel is bedoeld om de via ferrata set aan te bevestigen. Op deze manier wordt voorkomen dat vallen enigszins beveiligd is. De nieuwe aangelegde routes zijn over het algemeen betrekkelijk veilig, de oude Dolomieten routes zijn soms oud en vallen is meestal niet een hele goede optie. Voor je een tocht onderneemt is kennis van bergensport en de bijbehorende gevaren wel belangrijk. Veiligheid is zeker geen garantie.
Onze route
De door ons gevolgde route naar de top volgt de prachtige Noord West graad en is wel een oude maar, in onze optiek, geen gevaarlijke route. De graad vormt in onze aanloop route (col Punta penia, 3343m) een continue silhouet aan de horizon. Precies op de col zien we aan de rechterkant de dikke kabel lopen. Geen problemen met het vinden van de start dus. Omdat we wat later op de dag zijn begonnen is het rustig. Veel mensen ondernemen deze route als dagtocht met gids en starten vroeg om ook weer op tijd in het dal terug te zijn. Je wilt namelijk niet dat er maar de geringste mogelijkheid bestaat om jezelf tijdens het namiddag-onweer op een via ferrata terug te vinden. Nadeel van ijzer is namelijk dat het ook zeer goed geleid. Gelukkig zorgt het stabiele weer ervoor dat we ’s ochtends rustig kunnen ontbijten en genieten van onze welverdiende cappuccino’s in de lager gelegen berghut voordat we op pad gaan.
Na 3 uur klimmen en genieten van een prachtig uitzicht bevinden we ons op de witte Marmolada gletsjer. De sneeuw was vanwege het late tijdstip erg zacht en de afwezigheid van spleten maakt dat we met de gewone bergschoenen gemakkelijk de top konden aantikken. Langs de gletsjer loopt ook een route wat zorgt voor een sneeuwvrij alternatief.
Op het hoogste dak van de Dolomieten (3343 meter) vindt men een karakteristieke berghut. Deze is de oudste in de Dolomieten en is ontstaan uit een idee gevormd in 1874. Twee jaar later was de berghut klaar voor gebruik.
Bij de met metalen platen beschermde noodhut werden we begroet door karakteristieke huttenwaard. De hut is voorzien van 6 slaapplaatsen gevormd door 3 stapelbedden op 1 kamer. Gelukkig was er nog plaats. Een heerlijk blikje bier -waar ter wereld smaakt het beter? – was onze beloning voor het behalen van de top.
Wat traktatie!
Een heerlijke avondmaal van 3 gangen, een karafje wijn en de gesprekken met een Duitse familie zorgen voor een prachtige dag afsluiting. We wisten alleen nog niet dat we de volgende ochtend ook nog getrakteerd zouden worden. Met het allereerste zonlicht werden we wakker en liepen we naar buiten om met de frisse ochtendlucht de wereld te begroeten. BAM en wat voor wereld! Een traktatie van een van de mooiste bergochtenden die we ooit hebben meegemaakt.
Na een prachtige ochtend zijn we voor de grote drukte afgedaald. Omdat we geen stijgijzer meegenomen hadden, over de alternatieve non-sneeuwroute. Dezelfde via ferrata afgeklommen en aangekomen op de col, zagen we de hordes gegidste mensen over de gletsjer aankomen. Doei, wij gaan de andere, rustige kant op!
