Alpine cursus in Oostenrijk
Na de alpine basiscursus beklimmen we de Silvrettahorn
Afgelopen zomervakantie heeft Dorien samen met haar vriend een Alpine basiscursus gevolgd in Oostenrijk. Bepakt en bezakt met een goede uitrusting en warme kleren gingen zij de uitdaging aan om de Silvrettahorn te beklimmen!
Ons avontuur gaat beginnen!
Vol enthousiasme stappen we de auto in voor een weekje Oostenrijk, ons alpine avontuur gaat beginnen. De avond voor de start van de alpine tocht, slapen we nog een nachtje in een hotel. In het hotel pakken we voor de laatste keer onze tassen opnieuw in, we twijfelen nog steeds of we niet te veel spullen de berg op zeulen.
De volgende ochtend verzamelen we in Galtür bij het huis van de berggids. In totaal zijn we met een groep van tien cursisten en twee berggidsen. Het is de bedoeling dat we deze week alle basistechnieken van het alpinisme leren. We leren gecontroleerd en veilig over gletsjers en rots-terrein heen te gaan, met natuurlijk de bijbehorende reddingstechnieken.
Vanaf Galtür maken we een tocht naar de Jamtalhütte, hier zullen we de eerste twee nachten doorbrengen. Dit is een relatief korte tocht waar we de gelegenheid hebben om kennis met elkaar te maken. In de middag oefenen we in de klettergarten naast de hut verschillende knoop, touw- en zekeringstechnieken en commando’s die we later in de week gaan gebruiken op de gletsjer en bergkammen.
Niets zo veranderlijk als het weer
De volgende ochtend vertrekken we na een stevig ontbijt naar de Haagspitze. Het is een flinke klim naar naar de Totenfeldgletsjer waar we voor het eerst met onze materialen de gletsjer op gaan. Het eerste kwartier is het een beetje onwennig om met stijgijzers over gaten en spleten in het ijs te lopen. We oefenen met onze pickel in de steile stukken. Vervolgens steken we de gletsjer over en beklimmen we de Haagspitze, waar het weer van licht bewolkt in onstuimig veranderd. We worden op de bergtop door wind en hagel weer naar beneden gejaagd over een modderige puinhelling, blootgelegd door het terugtrekken van de gletsjer.
Op de terugweg blijft het gieten. Regenjassen, regenbroeken en regenhoezen worden uit de tassen getrokken. Gelukkig houden onze North Face regenjassen met Dryvent technologie ons goed droog. Maar na drie uur constant regen sijpelt er hier en daar toch wat water de (hand)schoenen en onderbroeken in. Wel mijn eigen schuld, want ik had geen zin om opnieuw mijn regenbroek uit mijn tas te pakken. Gelukkig houdt de regenhoes van de Deuter rugzak de inhoud van de tas droog! We hebben allemaal een droge set kleding mee in de tas, maar goed dat we hier rekening mee hebben gehouden. Want er is niets zo veranderlijk als het weer, zeker in de bergen…
Een reddingsactie
Hier komen we ook de volgende dag nogmaals achter als we met volle bepakking de Jamgletsjer oversteken. De dag begon vrij zonnig maar al snel trekt het helemaal dicht. Tijdens de oversteek van de Oschenscharte begint het te regenen. Aan de andere kant van de graat worden we ook nog eens verrast door storm en hagel wat uiteindelijk overgaat in sneeuw. De gids besluit dat dit een goed moment is om de spleetredding te oefenen. Aangezien de meeste ongelukken bij slecht weer gebeuren is dat in deze omstandigheden een goede test van onze vaardigheden. Met nog natte handschoenen van gisteren en zere voeten van de kou moet ik me van een ijzige rand van de gletsjer laten vallen. Twee anderen van mijn touwgroep verankeren het touw in de sneeuw en bouwen een takel om mij te ‘redden’.
Langzaam gaan de laagjes weer uit omdat er hard gewerkt wordt en 20 minuten later schijnt de zon ook weer. De dag maken we af met een zonnige tocht naar de Wiesbadenerhütte waar we onszelf voldaan en uitgeput trakteren op een Weizenbier.
Remmen in de sneeuw
Om 6:00 zitten we al aan het ontbijt om vroeg op pad te gaan voor een rotstour naar de Ochsenkopf. Urenlang lopen en klimmen we over een graat met aan beide kanten een flinke afgrond. Er is een geweldig uitzicht waar je alleen maar van durft te dromen. Wat is dit waanzinnig mooi! Omdat mijn klimmaatje van vandaag en ik voorop klimmen hebben we op de top de gelegenheid om even van de zon en het uitzicht te genieten terwijl we wachten tot de groep weer compleet is.
Bij de afdaling wordt er geoefend met remmen in de sneeuw. Het is de bedoeling zo hard mogelijk van de sneeuwhelling af te roetsjen en jezelf om te draaien om te kunnen remmen met je handen en voeten. Daarna vervolgen we de afdaling terug naar de hut waar weer een heerlijk biertje in de zon op ons wacht.
We hebben nu de meeste alpine basistechnieken geleerd en zijn klaar voor dé beklimming van de week. Na het eten wordt er tijdens de briefing gestemd over welke top we morgen gaan beklimmen. Wordt het Piz Buin of de Silvrettahorn? Aangezien Piz Buin de hoogste berg in dit gebied is en daardoor het meest wordt beklommen, besluiten we voor de rustigere Silvrettahorn te gaan.
Vroege vogels
Om 5:30 wordt iedereen langzaam wakker, ik spring op om naar buiten te kijken. Het is nog donker, maar zie de bergtopjes al rood kleuren. Dit belooft weer een mooie dag te worden!
Snel schiet ik in mijn kleren om buiten van de zonsopkomst te genieten. Ik zie de Silvrettahorn van donkerrood naar geel kleuren. Daar staan we straks bovenop! Ik voel de energie door mijn lichaam gieren. Tas inpakken, ontbijten, tandenpoetsen en al het materiaal checken. Vandaag ben ik de touwleider. Samen met de andere touwleider heb ik de kaart gecheckt en de route bepaald. Wie heeft er een touw? Iedereen zijn helm? Pickel? Stijgijzers? Regenkleding? Zonnebril? Zonnebrand? Water? Check. Iemand ergens last van? Nee? Oké let’s go!
We wandelen anderhalf uur voordat we bij de gletsjer zijn. Onderweg steken we een riviertje over. Hier worden we erop gewezen worden dat wanneer we hier vanmiddag terugkomen, de rivier wilder en breder zal zijn door het smelten van de sneeuw. Daar moet je altijd rekening mee houden. Bij de gletsjer aangekomen trekt iedereen zijn stijgijzers aan, maak ik het touw in orde en gaat iedereen aan het touw.
We lopen zo’n twee uur over de gletsjer, het is hard werken zo stijl naar boven. We hebben zware benen van de hele week, dus het is een flinke uitdaging. We genieten met volle bak van het uitzicht, we ploeteren ondertussen door omhoog. Het laatste stuk is een flinke klim over de rotsen waar sommige passages gezekerd worden overgestoken, handig om ook alles nog eens te oefenen. Op de top worden we wederom beloond met een geweldig uitzicht! De laatste dag keren we, na nog wat abseil oefeningen, voldaan terug naar het Dal.
Geen internet
We hadden geen internet afgelopen week, het is niet over werk of Corona gegaan, ik realiseer me hoe goed dat me doet. Goed eten, slapen en veel bewegen. Wat een toffe week!
