De hel breekt los!! door Menno Visser
Pasen in de Algauer Alpen
In de afgelopen paar jaar is Pasen vrijwel hetzelfde geweest. De hele nacht rijden om vervolgens in een klein gebied in het midden van Frankrijk aan te komen bij zonsopkomst. Waarna we gingen turen naar de regen…., hopend dat de regen lang genoeg zou stoppen om een beetje te kunnen klimmen… Na slechts één dag van goede klimmen tijdens het Paasweekend van vorig jaar, hebben we besloten om het dit jaar, anders te gaan doen.
Dit jaar besloten Julius Zonneveld, Jeroen Boomsma (met wie ik vorige zomer de Kuffner pijler op de Piz Palu beklom) en ik om Roel Hengelveld mee te vragen op een avontuur in de Alpen. Na wat onderzoek hebben we besloten om richting de Rubihorn te gaan. Een relatief kleine berg in Duitsland, aan de noordzijde van de Alpen.
Het leek een ideale reis. Mooie mixed-routes, korte inlooptochten, relatief kleine hoogteverschillen, dus geen noodzaak om te acclimatiseren en een geweldige sfeer, dus we gingen! We begonnen rond 17:00 op donderdag en na een lange autorit kwamen we in Obersdorf aan zo rond 02:00. Hoewel het pikdonker was en we niet meer dan een paar meter konden zien, waren we allemaal echt door het dolle heen om weer terug te zijn in onze geliefde bergen.
Op vrijdag troffen we onze voorbereidingen en Julius leerde de hele route uit het hoofd! We maakten teams en liepen naar de voet van de berg om het begin van de route te zoeken. We inspecteerde de route vanaf de grond. Het weersvooruitzicht was geweldig en de dreiging van lawines was minimaal. We waren allemaal zo opgewonden dat we bijna niet konden wachten tot de volgende dag!
Zaterdag waren we allemaal zo hyper als schoolmeisjes en dankzij het spoor van twee andere klimmers maakte we snel progressie. We bakten ons nog een roerei voordat het echte klimmen begon. Julius klom de eerste touwlengte voor en vlak voordat ik aankwam bij de standplaats hoorde we een enorm geraas. Wat volgde was een flinke lawine welke onze standplaats op slechts enkele meters passeerde!
Julius bekeek de onder sneeuw bedolven gully.
Na wat overleg besloten we om het voorval simpelweg te typeren als een eenmalig voorval. Julius ging de gully in en na 20 meter klimmen en 40 meter ploegen door de sneeuw bereikte Julius de volgende standplaats. De standplaats bevond zich onder een overhangende rots.
De hel breekt los!!
Dit is waar alle ellende begon! Julius bereide zich voor op vertrek en ik nam positie om nog wat kwalitatieve foto’s te nemen. Omdat we bij een overhang stonden was het communiceren erg lastig en dit terwijl we pas net op weg waren.
Jeroen, Roel en ik stonden bij het zekeringspunt te wachten. Dit wachten leek jaren te duren…uiteindelijk na een uur wachten kon Roel gaan naklimmen en op weg, om zich richting Julius te begeven.
Roel was net een paar meter voorbij de overhang toen hij een kleine lawine vol op zich af zag komen Roel werd geraakt maar kon ongedeerd verder klimmen, waarna hij na enkele moeilijkheden bij de volgende standplaats aankwam.
Na het passeren van deze lawine volgde er nog een lawine die het pad van de gully koos. Nog steeds klommen we door maar we realiseerde ons dat we hier zo snel mogelijk weg moesten. Het geluk zou niet eeuwig aan onze zijde blijven!
We bedachten ons dat we veilig zouden zijn na het maken van twee abseils. Echter abseilen door de gully was geen optie. Veel te gevaarlijk!
Het idee was om een rechte lijn naar beneden te maken om volgens via de korts mogelijke route de gully over te steken.
Kort na deze beslissing waren we al aan het zoeken naar goede abseilpunten. Julius zat nog wat hoger in de route en maakte zich behoorlijke zorgen en twijfelde of hij niet een reddingshelikopter moest gaan bellen. Julius belde ons om te zeggen dat hij niet precies wist wat te doen. We vertelden hem ons plan maar hij betwijfelde of hij terug naar beneden kon klimmen.
Gelukkig ging na een paar minuten onze telefoon weer. Julius had een abseilpunt gevonden.
It Aint Over 'Till It’s Over
Roel klom richting Julius voor de morele steun en net na Jeroen en ik dachten dat we oke zou zijn, hoorden we het gebulder van een enorme lawine. Dit was zeker de grootste en juist deze kwam recht op ons af! We konden net schuilen onder een overhang. Het werd donker en de sneeuw stoof om ons heen. De lawine leek een eeuwigheid te duren…
Nadat de lawine weg was waren we allemaal erg opgelucht. We leefden nog en tot ons geluk hoefden we geen weg naar buiten te graven.
Na een korte tijd begaf Julius zich om de hoek, al snel gevolgd door Roel en na een snelle 'goed je weer te zien-hug' bouwde we een volgende abseil om onze afdaling te vervolgen.
It Aint Over 'Till It’s Over
Na een enge abseil en het passeren van de gevaarlijke gully bereikten we onze volgende standplaats. Razendsnel bouwde de volgende abseilpiste met camalots en een prusik. Maar direct nadat Julius de zekering wat ging belasten brak deze deels uit! De schrik zat er goed in en na wat geïmproviseerd te hebben, probeerden we het zekeringspunt voorzichtig belasten. Wat waren we blij toen we allen eindelijk veilig beneden waren!
Na deze heftige tocht resten ons een lange, vervelende wandeling door kniediepe sneeuw. Uiteindelijk was de beloning daar. Op een zonnig terras dronk ik een van de beste bieren die ik ooit gedronken heb!
Toen we terugkwamen, hebben we gekeken naar de lawine waarschuwing en kwamen we er achter dat het risico was verhoogd van 1 naar 3 (op een schaal van 5). We konden de opschaling van het risico hebben bedacht, als gevolg van de sneeuw die viel op vrijdag, maar we zijn allemaal relatief onervaren in het winter-alpinisme. We zijn niet op de hoogte van alle ins-and-outs als het gaat om de wetenschap achter lawines. Achteraf hadden we natuurlijk na de eerste lawine terug moeten gaan. Echter in ons hoofd zat een risico van 1 en dus trokken we de conclusie dat deze lawine verdwaald moest zijn.
Stomme fout? Ja. Maar wel een gemakkelijke om te maken. Uiteindelijk kwamen we veilig beneden maar wel met heel veel geluk en dat weten we.
