Blaren, spierpijn en euforie: De Nijmeegse Vierdaagse
Eefje en Marloes wonnen 2 startbewijzen voor de Nijmeegse Vierdaagse. In deze blog vertellen ze alles over hun Vierdaagse!
De wekker gaat, het is dinsdag 16 juli kwart voor 5. De dag waarvan we wisten dat die komen ging. Slaap in de ogen, kriebel in de buik, sportkleding aan, ontbijten en gaan. Waar we maanden voor hebben getraind begint vandaag ein-de-lijk: de Nijmeegse vierdaagse. Een doel hoog op de bucketlist. Tijd om de strijd zelf aan te gaan en te ervaren wat het is om op vrijdagmiddag over de Via Gladiola te lopen. In gedachten liepen we hier beiden huilend van vreugde overheen. Twee jonge vrouwen met behoorlijk wat kilometers in de benen en een portie doorzettingsvermogen, het recept voor succes zou je denken. Dat we zeven dagen kunnen feesten hebben we bewezen, vier dagen lopers uitzwaaien ook, maar vier dagen 40km lopen? Dát is de beproeving. In gedachte weet je dat je 40 kilometer lopen onderschat. Maar lopen, dat kan toch iedereen?
Onze Nijmeegse Vierdaagse
Na dag één heerst er euforie. Fris en fruitig zijn we begonnen en met de pas erin. Hordes uitgaanspubliek langs de kant, maar ook mensen die speciaal hun wekker zetten, zowel jong als oud, om de lopers te voorzien van peptalk en een bak koffie. Het van de andere kant meemaken, met zoveel enthousiasme dat op je af komt is zo bijzonde. Dit gaat prima voelen we. Na dag één voelen we een beetje spierpijn, maar daar zijn goede middeltjes voor. Lekker in bad om te ontspannen (met de voetjes buiten boord uiteraard) en op tijd naar bed. Dag één, de eerste 40 km een feit!
Dag twee is andere koek. Vol goede moed, merken we dat ons lichaam er weer even in moet komen. Het duurt nu wel érg lang voor we in een dorp zijn waar de mensen ons al feestend aanmoedigen. De eerste blaartjes beginnen te ontstaan en zo ook de eerste pijntjes. Maar we weten: als we dag 2 doorkomen, zijn we halverwege. Opgeven is geen optie en de finish komt met elke stap dichterbij. We hebben elkaar er doorheen gesleept en vreesden stiekem voor de andere dagen. Een half uur langer gelopen dan dag één komen we eindelijk aan op de wedren, waar we konden bijkomen met een welverdiende gouden rakker. Dag twee, we hebben je verslagen!
Dag drie blijkt voor ons een meevaller. Het lichaam draagt de pijn en onze voeten lopen als vanzelf. Daardoor genieten we van de prachtige omgeving rondom Groesbeek. De Zevenheuvelenweg is voor sommigen een hel maar voor onze voetjes is het prettig om omhoog te lopen. Wederom genieten we van alle festiviteiten om ons heen. Wat is het gaaf om te zien wat iedereen doet om je aan te moedigen! Om ons heen zien we dat anderen ook last krijgen van pijntjes. Je praat met elkaar en moedigt elkaar ook aan, hierdoor weet je dat je niet alleen bent. Er wordt echt een beroep gedaan op het doorzettingsvermogen. Alles in jezelf maar ook iedereen om je heen is erop gebrand om je erdoorheen te slepen. Dit helpt echt voor een nieuwe portie energie. Dag drie, je was de allerleukste!
The final day!
Dag vier is aangebroken. Dat kruisje voelen we al branden in onze handen. Net als onze voeten. Alle vier zijn ze versierd met blaren, in alle vormen, maten en kleuren. De schoenen voelen als blokken beton. Sommige nagels beginnen al donkerpaars te kleuren en de innerlijke mens? Die vindt het ook wel genoeg. Maar we gaan er weer voor. We zijn in de ochtend vooral positief ingesteld. Dit is leuk, dit is mooi, dit is een prestatie. Overal heerst een feestelijke stemming maar beiden voelen we ons emotioneel. We laten ons dragen door de sfeer en houden vast aan het feit dat er bij de finish vrienden, familie en geliefden staan. Redelijk wat tranen zijn er gerold over onze wangen. 10 km voor de finish, ergens achter een tankstation bij een overduidelijk veelgebruikte dixi is het zo ver, we kunnen niet meer. Alles in ons beiden lichamen geven aan dat het klaar is. Met een paracetamolletje of 2 maskeren we de pijn en met wat peptalk van feestvierders hijsen we ons omhoog om ook de laatste tien te verslaan. Het gaat ons niet gebeuren dat we dat kruisje letterlijk mislopen. De weg van Malden naar Nijmegen kunnen we dromen, maar nooit was hij zo lang als nu. Maar toen eindelijk, na 155 kilometer kwam de Via Gladiola in zicht. Nog meer tranen (niet alleen van vreugde), pijn, vermoeidheid, maar vooral ook euforie en trots. We did it! We zijn zo blij dat we deze strijd met onszelf zijn aangegaan. Stoppen is nooit een optie geweest, dat zit niet in onze mentaliteit. Beiden zijn en voelen we ons sterker dan we ooit. Het kruisje is in de pocket en die neemt niemand ons nog af. En volgend jaar? Dan zijn we er gewoon weer bij, mogelijk in het aanmoedigteam, mogelijk in het wandelteam. Time will tell. Conclusie? Nijmeegse Vierdaagse, we hadden je voor geen goud willen missen.
