Beklimming van de Jägihorn in Zwitserland
De Jägihorn stond op het programma. Een Zwitserse bergtop van 3206 meter die je via een klettersteig kon bereiken. Dat zou dus onze eerste drieduizender worden! In de afgelopen vier jaar waarin we regelmatig een klettersteigvakantie deden, zaten we nog steeds iets onder deze magische grens. (een klettersteig of "via ferrata" is een met metalen kabels en beugels gezekerde route, meestal langs een berg).
Om ongeveer half negen stonden we op 2400 meter op het eindpunt van de lift én op het beginpunt van onze route; halte Kreuzboden. Vanaf hier zouden we volgens de verschillende routebeschrijvingen in ongeveer een uur naar de Weissmieshütte lopen. Wij hebben het in ongeveer anderhalf uur gedaan, maar dit kwam vooral door de vele foto-stops bij de schatttige bergmarmotten die we onderweg tegenkwamen.
Na de hut gepasseerd te hebben, liepen we verder, waarbij we een kleine graat moesten volgen. Deze liep maar verder en verder, waarbij we nog niet konden zien hoe we van deze kleine graat richting de bergwand moesten komen waar de klettersteig zou starten. Het Suunto GPS-horloge gaf aan dat we meer naar links moesten, maar dat deden we toch liever over een pad in plaats van lukraak langs de helling af te dalen. Toch maar terug en na een half uurtje vonden we de afslag die we hadden gemist. Tevreden vervolgden we onze weg naar de klettersteig.
Bij de start van de klettersteig deed ik een kleine berekening. Inmiddels was het al 12 uur! Voor de klettersteig stond drie uur. De afdaling kon in theorie in anderhalf uur. In theorie, maar met wat marge voor ons tempo en als we nog even pauze zouden willen houden, zou dit veel langer duren. Het werd dus wel érg krap om de lift nog te halen. Die zou er namelijk al om 16:00 weer mee stoppen. Het vooruitzicht om na de 800 meters afdalen van de top van de Jägihorn naar het kabelbaanstation nóg eens 800 meter extra af te dalen, deed mijn motivatie geen goed.
We aten nog even gauw wat en begonnen aan de echte klim. De klettersteig was veel pittiger dan we hadden verwacht. Oei, dat was even inkomen weer. Maar het uitzicht maakte veel goed! Wat een prachtige omgeving!
De route zou eerst naar de bergkam lopen en daarna door naar de top van de Jägihorn. Bovenaan de kam hadden we voor het eerst uitzicht op de andere kant van de berg. Compleet wit! We hadden niet verwacht dat er nog zoveel sneeuw zou liggen. Maar wat zorgde dit voor een schitterend uitzicht!! Op sommige punten maakte dit de klettersteig wel iets lastiger. Door de ijzige sneeuw was de metalen kabel waaraan we gezekerd waren, soms niet bereikbaar, zodat we de karabiners regelmatig los moesten maken om iets verderop weer in te haken.
Eenmaal op de top was het een bijzonder mooi uitzicht, maar door de wind en de tijd besloten we om niet lang te pauzeren en meteen door te gaan met de afdaling. Dit ging eerst over wat rotsen, maar al vrij snel belandden we in sneeuwvelden. Dat is weer een hele andere manier van afdalen. Na een tijdje klapte ik mijn wandelstokken toch maar in omdat deze soms zo bleven steken dat ze snel
zouden breken. En zonder kon ik ook beter balans houden en ritme vinden bij het glijden en stappen in de diepe sneeuw. Mijn vriendin had hier iets meer moeite mee en haar stokken waren na een uurtje dan ook helemaal gebogen. De illusie van de laatste lift halen was nu ook helemaal vervlogen. Het blijft ook na tientallen klettersteigen erg moeilijk om een route vooraf goed in te schatten.
Onderaan de sneeuwvelden konden we onze plannen bijstellen. Toch maar een ongeplande overnachting in de Weismieshütte? Of even de tanden op elkaar en alsnog het extra dalen met onze inmiddels drijfnatte wandelbroeken? We kozen voor het laatste, waarbij ik onderweg regelmatig dacht om ter plekke op een bankje in slaap te vallen. Voordat we bij het kabelbaanstation waren was het inmiddels al 18:00 uur en hadden de bergmarmotten het terras van de toeristen overgenomen. Helaas bedienden ze de lift niet.
