Beklimming van de grossvenediger
Wachtende in Neukirgen voor vertrek naar de start van de beklimming bevind ik me te midden van de jaarlijkse bikersfeesten. Een bond gezelschap van vaak te dikke in leer geklede, langharige mannen en vrouwen, die als groep met een passie heel wat hoogtemeters bij ons passievolle clubje vandaan staan. Ik vermaak me kostelijk met rondkijken en hydrateer vanuit mijn Platypus tussen het bier drinkende circus.
Als we dan eindelijk met het busje vertrekken naar het startpunt geniet ik van het uitzicht en baal tegelijkertijd dat ik dit stuk niet loop om zo de berg helemaal vanuit het dal te toppen.
Aan het letterlijke einde van de weg bij de bagagelift beginnen we op 1961m hoogte aan de eerste etappe naar de Kursingerhutte . In net onder de anderhalf uur klimmen we de 600m langs de goed aangegeven route over het rots landschap naar de hut op 2558m. Mijn nieuwe La Sportiva Nepal bergschoenen bevallen goed. Geen pijntjes.
In de mooie en eigenlijk belachelijk luxe berghut nemen we een goede maaltijd en wat drankjes, we relaxen wat en gaan naar bed. De volgende ochtend op tijd eruit en na een goed ontbijt vertrekken we net na 06.00 uur naar de top.
Eerst nog omhoog over rots met uitzicht over de gletsjer. Daarna een klein stukje dalen naar de gletsjer toe. De gids maakt ons vast aan het touw en als achterste in de rij volg ik de gids de gletsjer op. De conditie van de sneeuw is zo goed dat we geen sneeuwschoenen of stijgijzers nodig hebben. Het is afwisselend zonnig en heel af en toe komt de top links van ons tevoorschijn uit de wolken. We halen vrij gemakkelijk het steilere gedeelte van de gletsjer. De gids voert ons kundig langs de gletsjerspleten. Een paar keer maken we een korte stop en hap ik van mijn Nakd reep voor energie en trekken we weer een laagje aan. Als snel loop ik in mijn Vaude hardshell vanwege de wind.
Na de gletsjer beginnen we op de harde sneeuw hoogte te maken. De wind pikt op en af en toe slokken de wolken ons op en verdwijnen de klimmers voor me in het wit. We klimmen door en als de wolken af en toe open trekken worden we getrakteerd op het uitzicht over de net beklommen gletsjer en de lager gelegen bergen.
We beginnen aan een steil gedeelte richting de kam. De kam wordt smaller en steiler en halverwege de kam maakt de gids ons los van het touw. De kam glooit nog even naar beneden waarna we aan de laatste klim beginnen. Heel even trekken de wolken onder ons weg en hebben we zicht over het dal.
Dan bereiken we de top. Mijn Suunto Ambit geeft 3671m aan.
Het dalen gaat snel en als we achter de top uit de wind komen gaat de eerste laag al weer uit. We gebruiken de luwte voor een rustmomentje en wat eten voor we verder afdalen. Op de gletsjer aangekomen lopen we in een shirt in de volle zon en zakken we steeds dieper weg in de sneeuw. Ik ben dan ook blij de rotsen aan de andere kant van de gletsjer te bereiken. Het touw gaat uit en op eigen tempo mogen we de gemarkeerde route terug naar de hut afleggen.
Na flink gas geven kom ik als eerste aan en zoek mijn weg naar het terras voor een ijskoud drankje. Wel verdient, al zeg ik het zelf.
Als iedereen terug is, heeft gegeten en gedronken, dalen we het laatste stuk af naar het startpunt. Als we in het dal aankomen zie je in de verte het gebouw van de bagagelift staan. Het duurt echter langer dan verwacht voor we daar zijn.
Dan is het nog even wachten op het busje die ons naar het dorp terug brengt. Ik weet niet meer wat de prijs was, alleen dat het zwaar de moeite waard was.
